Herfst

Na een haat-liefdesverhouding met Lyon (fijne stadscamping-lange file), rij ik de laatste kilometers richting de grens met Spanje. Ik pel haast letterlijk laagjes af. Ik begon mijn rit in winterjas, verruilde hem voor een windjack en trok zojuist mijn vest uit om in t-shirt verder te rijden. Al rijdend contempleer ik op de afgelopen maand en maanden. Ik beleefde de herfst anders dan anders. Al zolang ik me kan herinneren verzette ik me tegen de herfst, wilde en kon ik de zomer niet loslaten. Vorig jaar dacht ik dat gevoel te ontvluchten door de warmte op te zoeken. Maar ik merkte: de seizoenen zitten in ons en hebben een doel. Ook al ben je ergens waar het warmer is, de herfst in jezelf komt gewoon en dat is zoals het hoort. Afgelopen voorjaar volgde ik een cursus sjamanisme, die we afsloten met een zweethutceremonie. En daar leerde ik me middels het medicijnwiel te verbinden aan de seizoenen. Ik doorvoelde ze allemaal, waardoor ik me nóg beter wist te verbinden met het ritme van de natuur. Leven volgens het ritme van de Maan gaf me al een boel balans, maar nu ik met astrologie de hemel en met sjamanisme de aarde aan mijn ritme verbind, voel ik de diepere rust steeds meer in mij. Het is tijd voor reflectie, te doorvoelen wat er te voelen is en durven los te laten wat niet meer past. Waar de herfst voor bedoeld is.  Dat ga ik wel in warmere oorden doen. Met de vitamine D van de zon en regelmatig wat vitamine zee. Maar met de herfst in mij. Loslaten en overgave. Ik voel steeds beter hoe dat te doen, hoe dat voelt en en hoe het bedoeld is. Mooi pad, dat leven van mij. 😊✨💕🙏🏼