Ik ging vanochtend weer de zee in, in alle vroegte! Voor mij voelt het heel fijn om zo de overgang van de nacht naar de ochtend te maken. Ik ben meestal een diepe slaper en een intense dromer, dromen die je niet altijd wil of hoeft te onthouden. Echt even voelen waar ik ben, terug in mijn lijf komen, helpt me om de overgang te maken en de dag te kunnen beginnen. Ik deed het een tijdlang niet, zoals elke gezonde gewoonte weer kan verwateren. Toen we de trainingsweek Bezinnen op je leven hadden, pakte ik het weer op. En ik kan je zeggen, dat viel tegen die eerste ochtend! Maar de beloning achteraf; de moed die ik voelde en het tintelen van mijn lijf, maakten het de moeite waard. Het was interessant te zien wat het in de groep deed. De tweede dag haakte er namelijk gelijk een deelnemer aan. En dat zette een mooi proces op gang. Moet ik het nu ook doen? Wil ik het ook doen? En als ik het wil, met welke intentie wil ik het dan? Voel ik groepsdruk, of wil ik het echt voor mezelf? Elk besluit dat genomen werd was het juiste bij de deelnemers. De ene helft deed uiteindelijk mee om zichzelf uit te dagen, de andere helft deed niet mee om zichzelf uit te dagen. Zo werd mijn gezonde gewoonte voor iedereen opeens een extra reflectiemoment tijdens de training.
Ik ben deze dagen voorlopig de laatste week aan zee. Ik ga meer spannende tijden tegemoet. Wat komen gaat ligt open, maar er is een duidelijk doel. Ik wil graag een plek vinden waar ik langere tijd ga wonen. Wellicht in Frankrijk. Maar zelfs dat ligt nog open. In meer onzekere tijden doet routine en voor mezelf zorgen extra goed. Ik ga dus genieten van de discipline om mezelf dit elke ochtend te gunnen. Niet omdat het moet, maar de drempel over, omdat ik het mezelf gun.